The Keys To The House

தந்தை எவ்வழி..

நடந்த கோணல் பாதை மீதினில்
புதிதாய் சின்னஞ்சிறு பாதங்கள்..
சற்றே நடுங்கி
நிதானித்து
பத்திரமாய் எழுகின்றன கால்கள்
தொடரப்போகும் அடிகளுக்கு…

என்ற விழியனின் கவிதை வரிகளுக்கு ஏற்ற தந்தையில்லை கியானி.


பாலோ பிறந்த அன்றே மனைவி இறக்க காரணமானது இந்த குழந்தைதான் என்று எண்ணி குழந்தையை விட்டு விட்டு ஓடிப்போனவன்.


பதினைந்து வருடங்களாக தனது மகனை போல வளர்ந்து வருபவர்கள் பாலோவின் மாமனும் அவனது மனைவியும். ஆனால் அவனுக்கு ஆறு வயதுக்குள்ள குழந்தையின் மன வளர்ச்சியே உள்ளதென்றும் இப்போது பெற்றோரின் அரவணைப்பு மிக மிக அவசியம் என்கின்றனர் மருத்துவர்கள். அதனால் அவனது மன நிலையில் மாற்றம் வரும என்று சொன்னதால் கியானியை அழைத்து அவனிடம் பாலோவை ஒப்படைகிறான் மாமன்.


மன்னிக்கவே முடியாத தவறை செய்து விட்டதாக வருந்தும் கியானி மன வளர்ச்சி குன்றிய தனது மகனை உள்ளத்தால் நெருங்குகிறானா ? பாலோ கியானியை தந்தையாக ஏற்று கொள்கிறானா என்பதே The Keys to the House இத்தாலிய திரைப்படம்.


துளியும் நஞ்சு கலக்காத பிஞ்சு மனதிற்குள்ளும் கடலளவு குற்ற உணர்வு கொண்ட தந்தை மனதிற்குள்ளும் நடக்கும் பாச போராட்டம்.


பெர்லினில் புகழ்பெற்று விளங்கும் MRC குழந்தைகளுக்கான மருத்துவமனையில் சில நாட்கள் தங்கி நடை பயிற்ச்சியும் மன நல பயிற்ச்சியும் பெறுவதற்காக வருகின்றனர் பாலோவும் கியானியும்.


மருத்துவமனையில் இருக்கும் மற்ற குழந்தைகளை கண்டு அதிர்ச்சியும் பதற்றமும் அடைகிறான் கியானி. அந்த மருத்துவமனையில் தனது மகனை விட கொடுமையான நோயால் பாதிக்கப்ட்டிருக்கும் இருபது வயது பெண்ணையும் அவளது தாய் நிக்கோலாவையும் பார்த்து நிலை கொள்ளாமல் தவிக்கிறான்.


அவனது தந்தை கியானிதான் என்று மாமா சொன்னதாக கூறும் பாலோ தந்தை கியானியை ஆரம்பம் முதலே முற்றாக வெறுக்கிறான். என்னதான் நீ எனக்கு செய்தாலும் என் மாமா ஆல்பிரட்டோ போல் வருமா என்கிறான்? ஆனாலும் தன் குற்ற உணர்ச்சியால் எல்லாவற்றையும் பொறுத்து கொண்டு பாலோவை நெருங்க அனைத்து வழியிலும் முயற்ச்சிகிறான் கியானி.


தினந்தோறும் அவனை நடை பயில பக்கத்தில் உள்ள பூங்காவிற்கும் அழைத்து செல்கிறான். அவன் கேட்ட உணவு பொருட்களையெல்லாம் வாங்கி கொடுக்கிறான். ஆனாலும் பாலோவோ கியானியை வெறுத்து கொண்டே இருகிறான். இவர்கள் இருவரின் அனைத்து செய்கைகளையும் அமைதியாக கவனித்து கொண்டிருக்கிறாள் நிக்கோலா.


ஒரு சமயம் பாலோ செய்கைகளை பொறுத்து கொள்ள முடியாது கோபம் கொள்கிறான் கியானி. என்ன செயவதென்றும் புரியாமல் தவிக்கவே நிக்கோலாவிடம் ஆலோசனை கேட்கிறான். அதற்கு நிக்கோலா இளம் வயதில் அவனுக்கு கிடைக்காத பெற்றோரின் அன்பும் அரவணைப்புமே இதற்கு காரணம். அதனால் "Prepare yourself for suffering if you intend to be close to him." என்று அறிவுரை சொல்கிறாள். அதையே பின் பற்றவும் உறுதி கொள்கிறான்.

ஒரு நாள் கைப்பந்தாட்ட மைதானத்தில் விளையாட்டை பாலோ ரசித்து கொண்டிருக்க சற்று அசட்டையாக வெளியே உலவுகிறான் கியானி. சிறிது நேரம் கழித்து வந்து பார்த்தால் பாலோவை காணவில்லை. எங்கு தேடியும் கிடைக்கவில்லை. துடித்து போகிறான் கியானி. பாலோ தன்னந்தனியே இரயில் ஏறி எங்கோ சென்று விடுகிறான். பிறகு காவலர் அவனை கண்டுபிடித்து கியானியிடம் ஒப்படைகின்றனர். மன நிலை சரியில்லாத மகனை இப்படிதான் கவனிப்பதா என்றும் கேள்வி எழுப்பவே பதில் சொல்ல முடியாமல் தவிக்கிறான் கியானி.


பாலோவை இன்னும் கூடுதல் கவனிப்புடன் பார்த்து கொள்வதாகவும் உறுதியளிக்கிறான். அவன் மீது இப்போது கோபத்திற்கு பதில் கனிவும் அன்புமே கியானிக்கு அதிகரிக்கிறது. தான் செய்யும் செயல்கள் நிலையறியாது செய்யும் குழந்தையை நினைத்து இரவெல்லாம் சோகமே உருவாகி பாலோவின் அருகிலேயே அமர்ந்து கண்ணீர் வடிக்கின்றான்.



கடும் மருத்துவ பயிற்ச்சிக்கு பிறகு சிறிது சிறிதாய் உடல் நலம் தேறும் பாலோவிற்கு மனம் மட்டும் இன்னும் தெளிந்த பாடில்லை. அது உடனடி தீர்வாகதென்றும் தொடர்ந்து செலுத்தும் அன்பும் ஆதரவுமே அவனை சிறிது குணமாகும் என்று மருத்துவர்கள் சொல்ல ஊருக்கு அழைத்து போக ஆயுத்தமாகின்றான்.


நீண்ட கார் பயணத்தில் செல்லும் போது பல்வேறு சேஷ்டைகளே செய்து கொண்டே வருகிறான் பாலோ. முதலில் அவைகளையெல்லாம் ரசித்து வரும் கியானி அவன் காரோட்ட இடையூறாகும் போது சிறிது கோபம் கொள்கிறான் கியானி. உடனே மாமா வீட்டிற்கே திருமவும் போக விரும்புவதாக கூறுகிறான் பாலோ.

காரை ஒரிடத்தில் நிறுத்தி தன் கோபத்தை குழந்தையிடம் காண்பித்தற்காகவும் இன்னும் பாலோ தன்னிடம் நெருங்க வில்லை என்று நினைத்து கண்ணீர் விட்டு கதறுகிறான். அந்த முடியாத கைகால்களுடன் தத்தளித்து காரிலிருந்து இறங்கி பாலோ தந்தையை அணைத்து “நான் இருக்கும் வரை நீ அழவே கூடாது. நான் உன்னை விட்டு என்றும் பிரிய மாட்டேன் என்று கூறுவதுடன் திரைப்படம் நிறைவு பெறுகிறது.


பதினைந்து மகனுக்கு தந்தையாக உணர்ச்சி குவியலாய் நடிப்பை கொட்டியிருப்பவர் நாற்பதே வயதான Kim Rossi Stuart. நடிப்பை விருப்ப பாடமாய் படித்திருக்கும் இவர் ஐந்து வயது முதல் நடித்து வருபவர். இவரது குடும்பமே ஒரு கலை குடும்பம் தான். இவரது தந்தையும் சகோதரியும் நடிகர்களே.

மனதின் பொது மொழி மெளனம். அந்த மெளனத்தின் அடியாழத்தில் இருப்பவை சிரிப்பும் அழுகையும் தான். அந்த சிரிப்பையும் அழுகையையும் தனது அருமையான நடிப்பால் திரையில் மொழி பெயர்த்திருக்கிறார் என்றே சொல்ல வேண்டும்.

இனம், மதம், மொழி என்று அனைத்தையும் கடந்து மானுட உணர்ச்சிகளை பேசுவதே உலக படைப்பு. அப்படியொரு அற்புத படைப்பை தந்திருக்கும் இயக்குநர் Gianni Amelio. தனது பெயரையே தந்தையின் பாத்திர படைப்பிற்கு வைத்து அற்புத ஒளிபதிவோடு கதையை ஒரு கவிதையாக்கியிருக்கிறார்.

ஒரு இரயில் பிராயணத்தில் தொடங்கி ஒர் கார் பிராயணத்தில் முடிவதாய் திரைக்கதை அமைத்திருப்பது வாழ்க்கை பயணத்தின் சந்தோஷம், வலி, அன்பு, சகிப்புதன்மை, தியாகம், என்று அனைத்தையும் சொல்லாமல் சொல்லியிருக்கும் இயக்குநரை எவ்வளவு பாராட்டினாலும் தகும்.

2004ல் வெளிவந்த இத்திரைப்படம் வெனிஸ் திரைப்பட விருதுகள் உட்பட உலக அளவில் பல விருதுகளை வாரி குவித்துள்ளது.


சந்தர்ப்பம் கிடைத்தால் நிச்சயம் பார்க்க வேண்டிய படம்.

உடனே பார்க்க டிரைலர் இங்கே

Posted by butterfly Surya